در روانپزشکی، تفکر در مورد اوتیسم در طول زمان تغییر کرده است. در گذشته، کودکان با یکی از چندین بیماری مختلف به نام اختلالات رشد فراگیر تشخیص داده می شدند:
- اوتیسم
- اختلال آسپرگر
- اختلال فروپاشی دوران کودکی (CDD)
- اختلال رشد فراگیر که به طور دیگری مشخص نشده است (PDD-NOS)
اکنون، این شرایط مختلف همه اوتیسم در نظر گرفته می شوند. کودکان مبتلا به اوتیسم می توانند طیف وسیعی از علائم و رفتارهای متفاوتی داشته باشند، بنابراین اوتیسم به جای یک بیماری، یک طیف در نظر گرفته می شود.
از هر 59 کودک یک نفر مبتلا به ASD تشخیص داده می شود. پسران سه تا چهار برابر بیشتر از دختران مبتلا به ASD تشخیص داده می شوند.
برای اطلاعات بیشتر، راهنمای کامل اختلال طیف اوتیسم اینجا را بخوانید .
علائم اختلال طیف اوتیسم چیست؟
کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب قبل از دو سالگی علائم را نشان می دهند. برخی از کودکان در سن یک یا دو سالگی شروع به از دست دادن مهارت های زبانی یا اجتماعی (یا “پسرفت”) می کنند. اوتیسم در هر کودکی متفاوت به نظر می رسد. هر کودکی همه علائم را نشان نمی دهد و برخی علائم شدیدتری دارند.
علائم ASD به دو دسته تقسیم می شوند:
ارتباطات اجتماعی و تعامل اجتماعی
- دوست ندارد در آغوش بگیرد یا بغل کند
- دوست دارد به تنهایی بازی کند
- زیر سه سال:
- به اسمشون جواب نمیده
- نمی خواهد چیزهایی را که دوست دارد بدهد، به اشتراک بگذارد یا نشان دهد
- از حرکات برای برقراری ارتباط استفاده نمی کند
بچه های بزرگتر:
- احساس دیگران را درک نمی کند
- نمی تواند احساس آنها را نشان دهد
- روابط را درک نمی کند
- در خواندن و استفاده از زبان بدن مشکل دارد
- دیرتر از حد معمول صحبت می کند:
- 18 ماه است که حرفی نزده است
- در دو سالگی نمی توان عبارات دو کلمه ای را بیان کرد
- متفاوت از سایر کودکان صحبت می کند:
- هنگام صحبت کردن مانند یک ربات به نظر می رسد
- به روشی بسیار آوازخوان صحبت می کند
- عبارات را تکرار می کند یا کلمات را در ترتیب اشتباه قرار می دهد
- می تواند اطلاعات را بازگو کند اما از آن برای حل مشکلات یا گفتگو استفاده نمی کند
- به ندرت یا هرگز تماس چشمی برقرار نمی کند
- در ادامه مکالمه و اجازه دادن به طرف مقابل مشکل دارد
رفتارهای تکراری
- همان عمل را بارها و بارها تکرار می کند
- بر جزئیات کوچک تمرکز می کند و نه چیز دیگری
- با تغییرات در روال خود مبارزه می کند
- اسباب بازی ها را به جای بازی با آنها مرتب می کند
- به شدت روی موضوعات یا موضوعات خاص متمرکز می شود
علاوه بر این، کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب به صداها، نورها، بافت ها یا بوها حساس هستند. به این مشکل پردازش حسی می گویند. به عنوان مثال، صداهای بلند یا نورهای روشن می تواند آنها را بسیار ناراحت کند. یا ممکن است برای احساس راحتی به احساسات بیشتری نیاز داشته باشند، بنابراین سعی می کنند به چیزهایی برخورد کنند یا دائماً چیزها را لمس یا بو کنند.
اوتیسم چگونه تشخیص داده می شود؟
ASD توسط یک متخصص پزشکی تشخیص داده می شود. برای تشخیص اوتیسم، کودک باید علائمی داشته باشد که شامل چالش های اجتماعی و رفتارهای تکراری باشد. این علائم باید مانع زندگی روزمره کودک شود. علائم باید تا دو سالگی کودک وجود داشته باشد، حتی اگر تا زمانی که کودک بزرگتر نشده باشد. اوتیسم را می توان در کودکان دو ساله تشخیص داد.
تشخیص اوتیسم تمام علائم کودک را فهرست می کند. برای هر علامت، تشخیص نشان می دهد که کودک به چه میزان حمایت نیاز دارد. سطح حمایت بر اساس شدت علائم است. سه سطح پشتیبانی وجود دارد:
- نیاز به پشتیبانی
- نیاز به حمایت قابل توجه
- نیاز به حمایت بسیار اساسی دارد
کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب با استدلال و یادگیری نیز مشکل دارند. به این اختلال رشد فکری می گویند. یک کودک تنها در صورتی باید مبتلا به اوتیسم تشخیص داده شود که مبارزات اجتماعی آنها با یک اختلال رشد فکری قابل توضیح نباشد.
کودکانی که فقط در رفتارهای اجتماعی مشکل دارند و رفتارهای تکراری از خود نشان نمی دهند، اوتیسم تشخیص داده نمی شوند. در عوض، آنها معمولاً با بیماری به نام اختلال ارتباط اجتماعی تشخیص داده می شوند.
عوامل خطر ابتلا به اوتیسم چیست؟
عوامل خطر ابتلا به اوتیسم عبارتند از:
- وزن کم هنگام تولد
- قرار گرفتن در معرض دارویی به نام والپروات در دوران بارداری مادر
- پدر و مادر بزرگتر
پسران بیشتر از دختران مبتلا به ASD تشخیص داده می شوند.
مطالعات نشان داده است که هیچ ارتباطی بین واکسن و اوتیسم وجود ندارد. در مورد واکسن ها و اوتیسم از CDC بیشتر بیاموزید .
اوتیسم چگونه درمان می شود؟
در حال حاضر هیچ درمانی برای اوتیسم در دسترس نیست. با این حال، برنامه‌ها و درمان‌های خاص می‌توانند به رشد مهارت‌ها و کاهش رفتارهایی که باعث ایجاد مشکل در کودکان می‌شود، کمک کنند.
چندین روش درمانی برای کودکان مبتلا به ASD وجود دارد:
- تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی (ABA): صدها مطالعه ثابت کرده اند که این درمان برای همه کودکان مبتلا به اوتیسم، از خفیف تا شدید، به خوبی کار می کند. به کودکان می آموزد که چگونه با دیگران ارتباط برقرار کنند. همچنین به آنها می آموزد که از رفتارهای منفی مانند آسیب رساندن به خود اجتناب کنند.
- کاردرمانی (OT): OT به کودکان مهارت هایی را می آموزد که برای انجام فعالیت های روزمره به آنها نیاز دارند. این شامل مهارت های حرکتی، یادگیری نحوه مدیریت حساسیت به نور، صدا و لمس (مهارت های پردازش حسی) و غیره است.
- گفتار یا فیزیوتراپی: برخی از کودکان نیز ممکن است برای گفتار یا حرکات بدنی خود به کمک نیاز داشته باشند.
بسیاری از والدین ابزاری به نام «داستان‌های اجتماعی» را نیز مفید می‌دانند. اینها یک راه سرگرم کننده برای آماده کردن بچه ها برای موقعیت های اجتماعی است. داستان ها از دید کودک نوشته شده است. آنها از کلمات، عکس ها و نقاشی ها استفاده می کنند تا به کودک نشان دهند که چه انتظاری دارد.
هیچ دارویی برای اوتیسم وجود ندارد، اما داروهایی وجود دارند که می‌توانند به مشکلاتی مانند مشکلات خواب یا عصبانیت‌های شدید کمک کنند. همچنین ممکن است برای کودکان برای کمک به سایر مشکلاتی که اغلب در اوتیسم رخ می دهد، دارو تجویز شود. اینها عبارتند از افسردگی، اضطراب و بیش فعالی.
درمان های جایگزین:
بسیاری از مردم در مورد درمان های جایگزین و حتی به اصطلاح درمان اوتیسم صحبت می کنند، اما هیچ مدرک علمی وجود ندارد که این درمان ها موثر باشد. برخی از این درمان‌ها می‌توانند بسیار خطرناک باشند، به ویژه درمان شیمیایی به نام کیلیت. بسیار مهم است که والدین اگر می خواهند یک درمان جایگزین را امتحان کنند، با پزشک همکاری کنند.
کودکان مبتلا به اوتیسم بیشتر در معرض مشکلات پزشکی خاصی هستند، از جمله:
- صرع
- اختلالات خواب
- آلرژی
- مشکلات گوارشی
- اختلالات تیک (مانند تورت)
- اضطراب
- افسردگی
- مسائل شناختی
